Antoni Latanowicz

Urodził się 15 stycznia 1896 r. w Dolsku. Syn Walentego i Konstancji z Szymańskich. Brat Stanisława (zob.).

Ukończył szkołę powszechną w Dolsku, po czym uczył się stolarstwa w Śremie.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od końca grudnia 1918 r. służył w komp. dolskiej. Brał udział w walkach pod Rawiczem, Miejską Górką, Odolanowem i Zieloną Wsią. Awansowany do stopnia st. sierż., w składzie 11 pstrz wlkp (potem: 69 pp) walczył z bolszewikami. Po wojnie jako chor. w rezerwie.

Zamieszkał w Dolsku i zajmował się handlem zwierząt. Potem przeniósł się do Żabikowa, Lubonia i Lasku, a potem Poznania. Tam pracował jako stolarz w stolarni Witajewskiego.

Członek Zw. Weteranów Powstań Narodowych 1914-1919.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. Był komendantem Narodowej Organizacji Bojowej w rejonie Świerczewa, Żabikowa i okolic. W końcu stycznia 1941 r. aresztowany przez Niemców. Więziony w Domu Żołnierza (siedzibie Gestapo) w Poznaniu, w obozie w Forcie VII, a potem w więzieniu we Wronkach. Następnie przewieziony na teren Prus Wschodnich, budował tam umocnienia. Potem był więziony w Szamotułach. Wyrokiem Wyższego Sądu Krajowego w Poznaniu skazany na karę śmierci.

Stracony 16 maja 1942 r. w więzieniu przy ul. Młyńskiej w Poznaniu.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Haliną Jagsch, miał synów Zbigniewa (ur. 1923), Witolda (2 IX 1925-1 IX 2014), Mieczysława (ur. 1927), Bogdana (ur. 1928) i Mariana (ur. 1938).